Sana umudum demiştim,

Merhaba Birtanem,

Bir tanem diyerek yazıma başladım diye kızma lütfen, artık kızacak bir şey kalmadı. Sana hayatım demek, canım diye seslenmek benim için çok değerliydi, teşekkür ederim. Hayatının bir parçası olmaya çalışmak, çok yorucu olmasına karşın güzeldi. İnan severek, isteyerek emek harcadım. Ne kadar inatçı bir insanmışsın kimden aldın bu huyunu? Her gün inatla sevdiğimi söyledim sana, benim için değerli olduğunu. Seninle bir aile olmak istedim. Bir kız çocuğu düşledim, zekasıyla bana meydan okuyan ne de olsa senin kızın olacaktı. Zeki, inatçı, güzel gözlü.
Telefondaki esnemelerini bile sevdim, ciddi konularda esnemen  hep çok komikti. Kokunu sevdim, omuzlarının sıcaklığını, dünyada anne kucağından sonraki tek güvenli yerdi omuzların. Sıcacıktı, yumuşacıktı ve tanıdıktı, yıllardır biliyordum sanki. Kokunu çok önceden almıştım bir yerlerde. Yanaklarının dokunuşu tanıdıktı. Sesin yeni bir ses değildi, hep vardı.

Ben yüreğimden geldiği gibi mertçe sevdim. Kimseden korkmadan, çekinmeden, aileme, arkadaşlarıma anlatarak sevdim seni. Benim için  ne kadar değerli olduğunu benim için değerli olan insanlar ile paylaşarak. Sen ise inatla ve sistemli bir şekilde bütün çabalarımı sonuçsuz bıraktın, her seferinde bir iltifatmış gibi aldın paylaştığım duygularımı. Ne kadar özel olduklarını göremedin. Sana bu kadar değer veren birinin hissettiklerini hep göz ardı ettin, algılayamadın. Başarılı oldun artık. İnsan sevmekten yorulur mu bilmiyorum. Ancak karşılıksız olmasını bir noktadan sonra anlıyor ve kendi yoluna gitmek istiyor. Arkada dönüp baktığımda pişmanlıklarım yok.  Gönülden, tüm samimiyetimle, dürüst bir şekilde sevdim seni. Çok değer verdim, sana bunu anlatmaya çalıştım hep. Senin gibi evde telefonla konuşurken televizyonun sesini açmadım, sesimi ailen duymasın diye. Arkadaşlarımın yanında hayatım demekten çekinmedim. Sen benim için saklanacak, yok sayılacak bir konu değildin. Çok değerliydin. Ben seni aramak için gün içinde vakit oluşturuyordum en yoğun günlerde bile arayabildim. Sesini duymadan geçen bir gün eksikti sanki. Yaptığın bu küçük hareketler, benim için büyük hayal kırıklıkları oldu, fark ettin mi hiç? Beni yok sayman, sürekli saklamaya çalışman, hayatına inatla almamaya çalışman. Hayatının bir parçası olmak için emek harcarken asla olamayacağımı hareketlerinle ispatlaman. Çabaların sonuç verdi. Şuan tek diyeceğim bu. Artık üzülmek yok, kırgınlık var biraz. Kendi içimde onu da halledeceğim. Kendi yoluma gidiyorum, geride bırakıyorum seni. Sen benim umudumdun. Geçenlerde de telefonda anlatmıştım sana. Hani hayattaki kötülükleri görür de hayallerinde temiz yerler oluşturur onların arkasına sığınırsın ya. İşte sen benim bu zor zamanlarımda gözlerimi kapattığımda gördüğüm tek şeydin. Zorlukları kabullenme gücüm. Anlattığım gibi sen benim umudum idin, devam etme nedenim. Artık bir önemi kalmadı, üzülmüyorum bile alıştım sana sanırım. 

Bütün yaşanmışlıkların için şükrediyorum. Ben çok güzel vakit geçirdim, çok sevdim, yürekten, sıfır beklenti, karşılıksız, çıkarsız. Utanmadan, çekinmeden. Bu çok değerli bir şey biliyorum. Sen anlayamamış olsan da sürekli bir yerlere not ettiğini söylesen de çok değerli bir şey. Yanlış bir şey yapmadan sağlıklı bir şekilde sevgimi paylaşabiliyorum ancak karşılık görmeyince de anlamak ve kabullenmek gerekiyor. Artık telefonu nasıl açacağıma takılma, endişe etme boşuna. Her gün sevildiğini duymayacaksın artık. Anladım, bardak doldu, geride boşluk kalmadı.

Güle güle hayatım, çok aşık olduğum, gönülden sevdiğim adam. Yolun açık olsun, kalan hayatın mesut mutlu geçsin. Şans dile bana, kötü olmayalım bu kadar güzellikten sonra. Arada bir kesişirse yolumuz bir merhabamız olsun aramızda.

Güle güle,

Cansu Uğur