Hayat Arkadaşıma

Canımın içi, bir tanem, akşamları yanında uyumak istediğim, gözlerimi kapadığımda sıcaklığını ve bebek gibi kokan teninin kokusunu almak istediğim tek erkek. Çocuk sahibi olmak ve aile kurmak hayallerimin başrol oyuncusu. Ben koca lafını kullanmayı pek sevmem. Kocam demek neden bilmesem de(kocaman lafını çağrıştırır) hep tuhaf gelir. Aynı şekilde karım kelimesi de tuhafıma gider. Zaten benim kocam olma sadece. Çok yakın arkadaşım ol, sırdaşım ol, zor zamanlarımda sığınağım ol. Senin omuzlarında her şey bitsin, hayatın zorlukları, çirkinlikleri senin omuzlarına yaslandığımda ufalıp yok olsun. Bir önemi kalmasın. Sona yaklaşıyoruz yoksa yeni bir başlangıca mı? Her son bir başlangıçtır şeklinde anlamsız olaylara girmeyelim, değil mi? Her şeye karşın sonunda karar vermeye bu kadar yaklaşman o kadar güzel ki. Ben bir 10 yılı gözden çıkarmıştım, o derece hani. Kafanın kalınlığı yanında, hem de zaman kavramın ağır işliyor.

Sana, seni ne kadar sevdiğimi hep anlattım değil mi? Ben seni tanıdığım ilk günden beri, sana hep özel olduğunu hissettirdim. Biraz geç algılasan da sorun değil. Her gün aradım seni, kızsan bile. Görmek için fırsat kolladım. Nereye gidersem, gideyim hep kalbimde taşıdım seni. Londra’da, Amsterdam’da, Roma’da hatta Frankfurt’ta bir kalp atışı kadar uzaktın. Gözlerimi akşam kapadığımda, sabah açtığımda hep oradaydın. Kokun bedenimdeydi, halbu ki aramızda en az 2000 km vardı. Sevginin, birini karşılıksız sevmenin güzelliğiydi bu.

Ne kadar hoşuna gitmese de her gün sesini duymak istiyorum, dediğin gibi konuşacak bir şey kalmasa bile sesini, telefondaki esnemeni duymak çok güzel. Seni görmeye fırsatım olmamasına rağmen, telefondan bile hissetmek bana iyi geliyor. Sesinin tınısından, kahkahalarına kadar.

Artık sona geliyoruz, bu kez gerçekten son. Öncekiler gibi basit krizler değil. Sana anlatmaya çalıştım, anladın mı bilmiyorum. Artık kendi evimi, kendi ailemi kurmak istiyorum. İhtiyacım var bunlara, çocuklarım olmasını istiyorum, ailemi kurmak istiyorum. Tek yapman gereken, tamam demek ya da istemiyorsan da git yoluna, vakit kaybetme benimle demek. Zaman kaybetmek istemiyorum. Bazen cevap alamamak da bir cevaptır biliyorum. Gerçekten sorun değil, bütün cevaplara açığım. Tek isteğim net olmak. Aşık olduğum adamın ömür boyu yanımda olmak isteyip istemediğini öğrenmek.

Cevaplarının hızlı gelmesi dileklerimle,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Canım Dedem,

Canım Dedem,

 İlk defa Kurban bayramını sensiz kutladım dedeciğim. Biliyorsun her zaman derdim, el öpme Arap adetidir, el öpmeyi sevmem bu yüzden(Biz Arap mıyız?) ancak elinin kokusunu özledim.  Şubat ayındaki gidişinden beri kendime gelemedim hala. Dışarıya çok belli etmesemde yerin çok belli canım dedem. Sen benim en sağlam dalımdın, zor zamanlarımda tutunduğum, dürüst, mert ve delikanlı dalım. Televizyonda Türk filmleri görünce durup bakıyorum eskisi gibi Kara Murat'ları izlesek seninle. Dövüş filmlerini sen sevdirdin bana.  Yolda gördüğüm, sana benzeyen yaşlı insanlara daha bir saygı gösterir oldum. Bir şeye ihtiyaçları var mı diye gözlerinin içine bakıyorum. Onları her gördüğümde aklıma geliyorsun. Dedeciğim sana anlatacağım çok şey birikti. Üstelik mezarına gelemedim, durumları biliyorsun. Hayat her geçen gün zorlaşıyor dedeciğim, yaşam koşulları, pahalılık arttı. Her tarafımızda savaş var, insanlar mutsuz, korkuyorlar. Dolar 2.30’a ulaştı, bunu kesin bilmek isterdin. Her şeye karşın benim ve evdekilerin sağlığı iyi, huzurluyuz, hayatımızda huzurumuzu bozan her türlü öğeyi ayrım yapmadan denklemden çıkarıyoruz.

Kız kardeşim liseyi kazandı, o tembel nasıl yapacak diye konuştuğumuz Ceren iyi bir liseyi kazandı. Ben bile çok şaşırdım, seni düşünemiyorum. Ummadık taş baş yarar demiştin. Trafiğe iyice alıştım dede, artık iyi araba kullanıyorum. Her yere gidiyorum korkmadan. Keşke bir kere olsun görebilseydin, seni bir kahve içmeye götürseydim ya da istediğin bir yere. Dede torun yoldan geçen sürücülerin hatalarını bulurduk. Belki sende öğrenirdin kullanmayı, ben öğretirdim dede. Ne güzel muhabbetlerimiz vardı seninle. Biz arkadaştık dede. İki yakın sırdaştık, her şeyimizi paylaşırdık. Ben senin önce arkadaşındım, sırdaşındım. Bir de muhbirin, kendi öz kızlarından fazla sevdiğin kızın ve torunundum dede. Sen gidince hepsi gitti. Sen gittikten sonra önce İngiltere’ye sonra Hollanda’ya gittim iş için. Hollanda tam sana göre dedem. Red Light District’te gördüğüm hatunları sana anlatsaydım çok ilgini çekerdi biliyorum. Camekanların, vitrinlerin ardında artist gibi kadınlar vardı. Mushroom’ları da merak ederdin, 85 yaşında olmana rağmen içinde hiç bitmeyen delikanlılığının verdiği enerji ile giderdin oraya. Sana buralarda gördüklerimi anlatamadım. İngiltere muhteşemdi dede, müzeleri harika. Doğal Tarih Müzesinde bir sürü doldurulmuş hayvan gördüm, dinozorlar, bitkiler ve taşlar bölümü ile harikaydı. Dünyanın en kalın gövdeli ağaçlarından birini gördüm. Tam yirmi adam çevresinde el ele tutuşabiliyormuş. Yolları, düzeni ve bizdekinin tersi tarafta direksiyonları olan arabaları vardı dede. İngiliz kahvaltısı harika, ekmeği kızartıyorlar bir de bizdeki kuru fasulyeyi ketçapla sabah veriyorlar. Resimleri çektim ancak sana gösteremedikten sonra resimlerin bir anlamı yok. Hollanda ise masal gibiydi, müzede ünlü ressamların, sen adlarını bilmezsin, resimlerini yakından gördüm. Hollanda’nın peyniri çok güzel dede, Gouda diyorlar, sen de severdin biliyorum. Hollanda’yı ben pek beğenmedim, insanların boyları çok uzun ve her an bisiklet çarpabilir. Sen Hollanda’yı severdin dede.

Bu bayram kurban kesmedik, sen olsaydın nasıl seçilip, alınacağını bilirdin, üstün başın kokana kadar hayvan pazarında gezinip dönmeni özledim dede. Ne nefret ederdim o kokuya bulanmış halinden ancak şuan mumla arıyorum. Küçük şişelerinden sürdüğün parfümünü saklıyorum. Resimlerinden başka bir tek bu var elimde. Kokunu arada hatırlamak güzel. Ben hep sevdiğim adamın, beni senden istemesini hayal etmiştim dede. Sen hakkından gelecektin beni seven adamın, nasıl bir adamın kızını aldığını bildirecektin ona. Biliyor musun son 1 yıldır deli gibi tutulduğum biri var. Seni onunla tanıştırmak isterdim, okumuş, kültürlü biri. Yurt dışında yaşamış bir süre. Sen beni anlardın dede, yol gösterir, yardım ederdin bana. Biraz ukela, aslında tadında bıraktıkça sevimli bir özelliği çok bilmişlik. Canım dedem, sen olsaydın bu adamı bana analiz edebilirdin. İyi kötü yanlarını bana söylerdin. Adam sanki beni oyalıyor dede, ona senden sonra tutundum, dalım oldu senden sonra. Ancak görmek için hep ben arıyorum dede, benle gelecek düşünüyor musun diye sorduğumda cevap vermiyor. Napcağım dede, artık duymak istemiyorum bu lafları, artık cevaplar istiyorum, net, mert ve düz cevaplar. Sen bunları bana verirdin. Güçlüyüm, her şeye, herkese karşın güçlüyüm. Ben senin gibi mert, dürüst, namuslu olmayı seçtim dedem. Yerimi biliyorum ve zamanı gelince arkama bakmadan gitmeyi de biliyorum. Yalan söylemeyeceğim tıpkı senin gibi, kimsenin rızkına, harama el uzatmayacağım, ahlaksızlık en büyük düşmanım. Yeni evimizi görmeni isterdim ancak o da kısmet değilmiş. Tıpkı beni senden isteyemeyecekleri gibi. Canım dedem, sen neredesin şimdi, napıyorsun? Bazen mezarlıkların önünden geçince, mezarın altını merak ediyorum. Nasıl bir yer diye. Gittiğinden beri yemeklerin tadı eskisi gibi değil. Patlıcan kebabını kimse senin kadar iyi yapamaz. Kimse senin kadar yanık türkü söyleyemez. Kimse bana seninki kadar güzel maceralar anlatamaz. Kimse senin kadar iyi bir sırdaş olamaz dedecim.

İsmin, yüzün hep benimle. Ceketinin duruşu bile hep benimle. Artık sana ulaşamayacağımı bilmek, istesem de görememek zor dede. Bu anlatılmaz, sadece gözlerimden dökülen yaşlar gösterir ne demek istediğimi. Pikniğe seninle gitmek güzeldi, salıncak kurmak, ızgara ve senin neşen…

Neşen, kahkahaların, esprilerin ve kendine özgü cümlelerine özlemim büyük.

Biliyorum zamanı gelince tekrar karşılaşacağız, arayı kapatacağız dedeciğim. Sana her şeyi tüm detayları ile anlatacağım. Sakladığım parfümünün kokusu ellerimde, sarılacağız tekrar. Bu parfümü eline damlatıp, sinir olduğum şekilde yanaklarıma süreceksin tekrar, yaz aylarında serinleyeyim diye bir bardak suyu kafamdan aşağı boşaltacaksın. 

Seni çok seviyorum delikanlım,

Tekrar görüşmek üzere, sevgiler.

Cansu Uğur

Bir Genç Kızın Trafikle İmtihanı

Yurtdışında araç süren tanıdıklar insanların birbirine çok saygı duyduklarını, sollama yapmak ve yol vermek konusunda cömert davrandıklarını söylüyor. Yurtdışından gelen arkadaşlarım ise İstanbul trafiğini “the worst ever we’ve seen” ile özetliyorlar. Köprü gişelerinde düz yolda yolun tersine ilerleyenler, daracık tek şeritte seni sıkıştırıp, üstüne koltuğunda halay çekenler, anlamadığım el hareketleri. Egzozundan zehir saçan araçlar, farları yanmayan, karanlıkta kazaya davetiye çıkaran kamyonlar ve bir de kendini yolları sanan kamyon ağaları pardon sürücüleri. Yayalardan bahsetmiyorum bile, yayaların arabalara çarptığına şahit olduğum için bu tuhaflıklara alıştım. Başka ülkelerde kendim araç kullanmadığım genelde toplu taşıma ile seyahat ettiğim için trafik adabına çok dikkat etmemiştim. Sadece Hollanda’daki yoğun bisiklet trafiğini ve Almanya’daki daracık yollarda otobüslerin yaptıkları maharetli manevraları hatırlıyorum. İngiltere zaten ayrı bir dünya trafiğin yönü çok ve yolların birleşimi çok değişik, zaten metro her yere gidiyor olmadı tren.

Bizdeki yolların, geçitlerin planlarını, mühendisliğini kim yapıyor. Dönemeçlerin ürettiği merkezkaç kuvveti etkisinden fırlayacakmış gibi koltukta pozisyon almalar, üç yolun aynı çıkışa bağlanması ve bu bağlantıda birleşen araçların her birinin kendi yönüne geçme çabası. Türkiye’de yollar adam öldürüyor. Mühendisliği, planlaması adam gibi yapılmayan kavşaklar, bağlantılar ve otobanlar. Özellikle Tekirdağ taraflarına gidenler  Tekirdağ-İstanbul bağlantı yolunu bilirler. Yaya geçitlerindeki çizgiler süs olsun diye konulmaz oraya, yaya görürsen dur bırak geçsin demektir. Yaya geçidinde duran sürücüye arkadan agresif şekilde korna çalmak değildir.

Yol bağlantısının önüne otobüs durağı diken bir planlamayı anlamıyorum o koca otobüs yüzünden kaç kere bağlantı yoluna giremeyecek durumda kaldım üstelik otobüs başka yöne doğru giderken diğer yolu tamamen kapatıyor. Bir de üst geçit ve otopark sorunu var. Gereksiz yerlere üst geçidi dikip, üç-dört yolun kesişimine gerek görmeyenler insanları ölüme gönderiyor. Plansızlıktan kaybediyoruz insanları.

Son olarak agresif Türk sürücülerine selamlar gönderiyor yola çıkarken öfkelerini evinde, işinde, dolabında(artık neresi uygunsa) bırakıp öyle yola çıkmalarını, kadınlara centilmen davranmalarını rica ediyorum. Kadınların da aynı şeyi erkekler için yapması gerekiyor. Lütfen araba camından yollara çöplerini rüzgara karıştırıp atmayın, yolda kopan tekerlek, kaporta gibi büyük parçaları raporlayın.

Güvenli sürüşler ve planlı bir trafik dilerim.

Sevgiler,

Cansu Uğur

Sana umudum demiştim,

Merhaba Birtanem,

Bir tanem diyerek yazıma başladım diye kızma lütfen, artık kızacak bir şey kalmadı. Sana hayatım demek, canım diye seslenmek benim için çok değerliydi, teşekkür ederim. Hayatının bir parçası olmaya çalışmak, çok yorucu olmasına karşın güzeldi. İnan severek, isteyerek emek harcadım. Ne kadar inatçı bir insanmışsın kimden aldın bu huyunu? Her gün inatla sevdiğimi söyledim sana, benim için değerli olduğunu. Seninle bir aile olmak istedim. Bir kız çocuğu düşledim, zekasıyla bana meydan okuyan ne de olsa senin kızın olacaktı. Zeki, inatçı, güzel gözlü.
Telefondaki esnemelerini bile sevdim, ciddi konularda esnemen  hep çok komikti. Kokunu sevdim, omuzlarının sıcaklığını, dünyada anne kucağından sonraki tek güvenli yerdi omuzların. Sıcacıktı, yumuşacıktı ve tanıdıktı, yıllardır biliyordum sanki. Kokunu çok önceden almıştım bir yerlerde. Yanaklarının dokunuşu tanıdıktı. Sesin yeni bir ses değildi, hep vardı.

Ben yüreğimden geldiği gibi mertçe sevdim. Kimseden korkmadan, çekinmeden, aileme, arkadaşlarıma anlatarak sevdim seni. Benim için  ne kadar değerli olduğunu benim için değerli olan insanlar ile paylaşarak. Sen ise inatla ve sistemli bir şekilde bütün çabalarımı sonuçsuz bıraktın, her seferinde bir iltifatmış gibi aldın paylaştığım duygularımı. Ne kadar özel olduklarını göremedin. Sana bu kadar değer veren birinin hissettiklerini hep göz ardı ettin, algılayamadın. Başarılı oldun artık. İnsan sevmekten yorulur mu bilmiyorum. Ancak karşılıksız olmasını bir noktadan sonra anlıyor ve kendi yoluna gitmek istiyor. Arkada dönüp baktığımda pişmanlıklarım yok.  Gönülden, tüm samimiyetimle, dürüst bir şekilde sevdim seni. Çok değer verdim, sana bunu anlatmaya çalıştım hep. Senin gibi evde telefonla konuşurken televizyonun sesini açmadım, sesimi ailen duymasın diye. Arkadaşlarımın yanında hayatım demekten çekinmedim. Sen benim için saklanacak, yok sayılacak bir konu değildin. Çok değerliydin. Ben seni aramak için gün içinde vakit oluşturuyordum en yoğun günlerde bile arayabildim. Sesini duymadan geçen bir gün eksikti sanki. Yaptığın bu küçük hareketler, benim için büyük hayal kırıklıkları oldu, fark ettin mi hiç? Beni yok sayman, sürekli saklamaya çalışman, hayatına inatla almamaya çalışman. Hayatının bir parçası olmak için emek harcarken asla olamayacağımı hareketlerinle ispatlaman. Çabaların sonuç verdi. Şuan tek diyeceğim bu. Artık üzülmek yok, kırgınlık var biraz. Kendi içimde onu da halledeceğim. Kendi yoluma gidiyorum, geride bırakıyorum seni. Sen benim umudumdun. Geçenlerde de telefonda anlatmıştım sana. Hani hayattaki kötülükleri görür de hayallerinde temiz yerler oluşturur onların arkasına sığınırsın ya. İşte sen benim bu zor zamanlarımda gözlerimi kapattığımda gördüğüm tek şeydin. Zorlukları kabullenme gücüm. Anlattığım gibi sen benim umudum idin, devam etme nedenim. Artık bir önemi kalmadı, üzülmüyorum bile alıştım sana sanırım. 

Bütün yaşanmışlıkların için şükrediyorum. Ben çok güzel vakit geçirdim, çok sevdim, yürekten, sıfır beklenti, karşılıksız, çıkarsız. Utanmadan, çekinmeden. Bu çok değerli bir şey biliyorum. Sen anlayamamış olsan da sürekli bir yerlere not ettiğini söylesen de çok değerli bir şey. Yanlış bir şey yapmadan sağlıklı bir şekilde sevgimi paylaşabiliyorum ancak karşılık görmeyince de anlamak ve kabullenmek gerekiyor. Artık telefonu nasıl açacağıma takılma, endişe etme boşuna. Her gün sevildiğini duymayacaksın artık. Anladım, bardak doldu, geride boşluk kalmadı.

Güle güle hayatım, çok aşık olduğum, gönülden sevdiğim adam. Yolun açık olsun, kalan hayatın mesut mutlu geçsin. Şans dile bana, kötü olmayalım bu kadar güzellikten sonra. Arada bir kesişirse yolumuz bir merhabamız olsun aramızda.

Güle güle,

Cansu Uğur

Sana Dair

Sana Dair,

10 gün sonra tam 365 günü dolduracak seni ilk öptüğüm an. Masum küçük bir öpücük, kocaman bir dünya oluşturdu bizim için. Dünya güneşin etrafında tam bir tur devirdi bu sürede. Yeni çocuklar dünyaya geldi, yeni hayatlar başladı. Bir sürü tanıdığım vefat etti. Seni neredeyse 300 gün boyunca her gün aradım. Her gün sesini duydum. İyi olduğunu bilmek istedim. Seni fırsat buldukça gördüm. Toplasan 30 saati geçmez seni görmem, yanında olmam.

Bütün bir yıl boyunca senin adınla uyandım, senin adınla uykuya daldım. Seni sevdim. Geceleri senin omzunda olduğumu hayal ederek uyudum. Senin kokunda, hayalinde yaşadım zor zamanlarımda. Yanımda değildin ancak gözlerimi kapadığımda oradaydın işte. Bir hayal kadar uzaktın. Sana seni sevdiğimi anlatmaya çalıştım her gün. Seni çok seviyorum dedim bıkmadan usanmadan çünkü biliyordum kafan kalındı biraz. Odunlukta diğer erkeklerden farkın yoktu. Her gün aradığımda rahatsız oluyordun. Daha dün konuşmuştuk.

Ne kadar ömrün kaldığını bilmeden her gün şansa yaşıyorduk halbuki. Seni sevdiğimi söylemeden geçen bir gün anlamsızdı. Gülüşün beni mutlu ediyordu, kendine özgü kahkahaların, esnemelerin. Yetenekli ellerin. Tam bir laboratuvar adamıydın, elin her şeye yakışıyordu, her işin altından kalkıyordu. Bir de her şeyi bilmesen. En azından bilsen bile çeneni tutup kendine saklasan, sürekli ders vermesen fena olmaz. Bu da senin huylarından biri işte.

Ben sana çok değer verdim, aşık oldum sana. Her insanın koşulsuz, şartsız, hiçbir beklenti içinde olmadan birini arzulaması ve bunu paylaşması gerekir. Ben paylaştım seninle. Bu çok güzel bir duygu. Aşık olduğum gözlerinin diplerine bakmak orada bir şeyler aramak. Sıcak omuzlarına, güvenli sıcak omuzlarına kafamı yaslamak ve iyi olmanı hep daha iyi olmanı istemek. Seninle aile kurmak, bir kız çocuk istemek. İyi bir baba olacağına kalpten inanmak. Çocuğumu seninle büyütmek. Ömrümün kalanında yanımda olmanı düşünmek.

Hayatıma girdiğin için, şu kısacık ömürde karşılıksız olan ve hala masum kalabilen şeylerin olduğunu bana gösterdiğin için teşekkür ederim. Birinci yılımız kutlu olsun sevgilim, bir tanem ve hiç büyümeyen masum çocuk. Hiç büyümesin ruhun, hep inatçı kalsın, hep temiz kalsın. Gözlerinin ışıltısına tanık olayım ömür boyu. Bir gün geldiğinde beni hayatında artık istemediğini söylediğinde bile sana varlığım için teşekkür edebileyim. Kahkahalarını saklama ve kısacık ömrün tamamlanmadan bir kere olsun dürüst ol, sevgini göster sevdiklerine. Unutma, hayat seni sevenler yanında oldukça güzel.

Nice yıllara,

Cansu Uğur

İçimdekiler

İçimdekiler,

Ders kitabını açtığınızda ilk sayfalarda standart olarak bir içerik konur. Hangi konunun hangi sayfada olduğunu gösteren ve işimizi kolaylaştıran bu içerik kısımlarına bayılırım. Keşke her şeyde böyle bir kısım olsa. Neyi nerede bulacağımızı bilsek. Ne ile nerede karşılaşacağımızı bilsek. İçimdekileri oluşturmaya çalışıyorum. Hayatımın neresinde ne olmuş, ne olacak. Hangi sayfadayım şuan?

Sorgulamak kafa karıştırıcı, bazen sorgulamadan kabul edip yaşamak gerekiyor. İşin işinden çıkamayınca belki de en doğrusu bu. Tek bildiğim doğruluk ve vicdan yolundan sapmamak akşam yatağa koyduğunda başını rahatça uyumak. Korkularım var hayata dair. Gelecek korkusu, sağlık, güvenlik ve sevdiklerimin yanımda olmaması korkusu. Maslow’un İhtiyaçlar Hiyerarşisi gibiyim. Ömrümün ne kadar olduğunu, kaç sayfalık daha anım kaldığını bilmiyorum. Hayatımın kalınlığı ne kadar olursa olsun bu dünyada mutlu oldum. Güzel bir ailede büyüdüm, iyi okullarda okudum. Arkadaşlarım oldu. İş yaşamını gördüm. Yurtdışına çıktım, yeni kültürle tanıştım ve aşık oldum. Sevdiğim adama sarıldım, elini tuttum. Kokusunu, sıcaklığını sanki yıllardır hayatımdaymışçasına bildim.

Birini sevmek, karşılıksız ve hiçbir çıkar olmadan çok sevmek o kadar muhteşem ki. Saf bir şey bu, günahsız, masum bir bebek gibi. Sabah gözlerini açtığında onun adını anmak. Akşam yastıkta onun hayalini görmek, ona sarılmak. Onu düşünerek farkında olmadan uykuya dalmak. Olur olmaz adını anmak. Onu aramak, sesini duymak için zaman yaratmak. Ufak ayrılıklarda onu çok özlemek. Ondan çocuk sahibi olmak istemek, yanında yaşlanmasını, akşam eve geldiğimde kanepede oturup televizyon izlemesini görmeyi hayal etmek. Gözlerinin içine bakarak, onu çok sevdiğimi söylemek. Rabbim bunların hepsini bana gösterdi. Şükrediyorum. Annemi çok seviyorum, kaç yaşına gelmeme rağmen, susadım dediğimde kalkıp su getirmesi(ne kadar kızsam da). Beni rahatsız etmemek için ışığı açmayışı ve benim sevdiğim yemekleri yapması. Rabbim bana beni çok seven ve hep yanımda olan bir anne gösterdi. Şükrediyorum. Anne o kadar değerli ki şu hayatta. Ömür boyu sahip olacağınız yegane hazine. Sevdiğiniz adam bir gün gidebilir, ancak anne asla.

Yeni yerler görmeyi seviyorum. Keşke çook param olsa da istediğim ülkede doktora yapabilsem. Yeni bir dil, yeni bir kültürle tanışabilsem. Şuana kadar gördüklerim, aldıklarımdan memnunum. Kitabın tamamladığım kısmı da güzel. Anlamadığım, hoş olmayan yerler de var kitapta. Ölümler, doğaya, insanlara verilen zararlar, bir yanda bolluk bir yanda yoksulluk. Hayat çok tuhaf.

Ölmeden önce hayatımın içeriğini hazırlamak isterim. Acaba kaç konu devirdim? Kaç bölüme ayrıldım. Yoksa sadece giriş, gelişme ve sonuç muydum? Belki de birkaç dizelik bir şarkı sözüydüm. Kim bilir?

Sevgiler,

Cansu Uğur

Elveda Dostlarım

Elveda Dostlarım,

Dünyanın hem en zor hem de en kıymeti bilinmeyen işidir madencilik. Hangi bilgisayar mühendisi hard diskin içindeki kıymetli metallerin nasıl çıkarıldığından haberdardır. Elektrik hatları çekilen kablolar, enerji santrallerinde yakılan kömürler ve çelik endüstrisinin olmazsa olmazı kömür kullanımı. Mutfaklarımızdaki mermerler, granitler nereden geliyor acaba? Hangi dağın tepesinde kesilip, gönderiliyor? Farkında mısınız yapı marketlerden mutfağınıza mermer rengi seçerken.

Her gün dünyanın dört bir yanından kaza haberleri geliyor, bir sürü insan yerin metrelerce altındaki karanlıkta son defa gökyüzüne bakamadan, atmosferdeki hakkı olan havadan bir nefes daha çekemeden karanlıkta kaybolup gidiyor. Hayatını ortaya koyup, tehlikeli iş sınıfına giren bir işte çalıştığının bilincinde olup gidiyorlar yerin metrelerce derinliğine. Kiminin babası, kiminin oğlu, abisi, eşi, dayısı, eniştesi ve arkadaşı, belki sevdiği. Yükseklerdeki mavi gökyüzünden habersiz vardiya usulü çalışmak, elle, emekle kazanmak ekmeğini. İşlenen çelikte, üretilen enerjide ve her bilgisayarda madencinin hakkı, emeği olduğunu düşünerek yaşamak.

Hani kömürün paketlenmiş torba halini gördüğünde yüzünde beliren bir tebessüm herkes anlayamaz bunu. Bu mesleğe gönül verilir. Çalışma şartlarına, mavi gökyüzünden uzaklaşmaya gönül vermeyen insanlar yaklaşamaz. Mühendisinden, teknikerine, vardiya amirine herkes gönlünü koyar. Ağır tahkimatların, matkapların arasında çalışmak yürek ister. Herkes çalışamaz.

Şuan sayıları yüzlerle ifade edilen madenci dostumuz aramızdan ayrıldı. Sayı adeti vermiyorum çünkü her biri benim için ayrı bir arkadaş, onlar sayılamazlar. Onlar değerliler, özeller. Emeklerini ödeyemeyiz.

Elveda dostlarım. Üzüntümüzü tarif edemiyoruz, gözlerimiz doluyor, konuşamıyoruz, boğazımızda bir düğüm var. Sözler nafile, emekleriniz için teşekkürler, yer altından çıkardığınız her bir cevher için saygımız size sonsuz. Uygarlık yolunda gerekli olan bu malzemeler için teşekkürler. Siz uygarlığın hizmetkarlarısınız. Çoğu insan farkında olmasa da böylesiniz.

Elveda,

Saygılarımla,

Cansu Uğur

Yazmak güzeldir

Yazmak güzeldir,

Aşk acısı, insanların gerçek ve yapay yüzleri, hayatın getirdiği kayıplar, kazançlar, sevinçler, kısaca hayatın kendisi biraz ağır basmaya başlayınca yazmak lazım. Yazıp yüreğimizde biriktirdiğimiz ağırlıkları hafifletmemiz, gerginlikleri yoga etkisi gibi esnetmemiz lazım. Yoga Hocamın kastettiği pembe ışıkları tam olarak anlamasam da affedip, pembe ışıkları salıp, hayali kocaman makasla bağları kesmek lazım. Kalp kırıkları zamanla geçer, zamanla anlarız her şeyi. Yerine oturur tuğlalar önemli olan zararsız geçmesi. Eğer o kişi yanınızda olduğunda darma duman ediyorsa ruh halinizi çıkarılacak tek sonu ç yanınızda olmaması gerektiğidir. Köşe bucak kaçın ondan dostlarım.

Ruh halinizi dağıtmasına izin vermeyin. Sizi arayıp sormayan, size değer vermeyen hak etmiyordur sizi. Bir de ne diye üzüleceksiniz onu her gördüğünüzde. Sevgi ve aşk bir zamanlar dalga geçtiğim küçük sözler şimdi ise çok farklı acı tecrübelerin anlam kazandığı kocaman sözler. Ne olursa olsun, derslerim cebimde, tecrübelerim elimde gidiyorum ileriye. Biliyorum ki bana değer vermeyen benden değildir. Biliyorum ki bana vakit ayırmayan benim değildir. Hayatta hiçbir şey anneden değerli değildir.

Gözlerini akşam kapadığında annenin kokusunu hisset, anne sıcaklığını hayal et. Gerisi boş. Allah sağlık ve huzurumuzu bozmasın yeter. Kafan rahat, sırtın pek, karnın tok. Hayatın güzelliklerini çıkarabiliyorsun, gezmek güzel, hayat güzel, arkadaşlıkların güzel. Ailen hep arkanda.

Hayat sürprizlerle doludur, her gün yeni bir maceraya uyanıyoruz. Olan her şey bizim için hayırlı olandır.

Mutluluklar Dilerim,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Gelişim Devam Ediyor

Gelişim Devam Ediyor,

Artık yüksek lisans derslerim bitmek üzere son iki vize + ödev + iki final ve iyi bir notla geçersem her şey harika olacak. Sadece bitirme tezim kalacak ve iş yerinden sadece yarım gün izin alacağım. Artık hayat daha güzel olacak. Her şey, hayatta başımıza gelen her şey bizim için en iyisidir. Ben de kendimce yolumu bulmaya çalışıyorum. Bitirdiğim bir ilişkinin ardından, değerlendirmeleri yapıyorum. İzin verirseniz sizinle de paylaşayım.

Ben bir adama aşık oldum. Nasıl biri diye sorarsanız aklıma sadece güzel kokusu, yeşilimsi gözleri ve sıcacık, kendimi güvende hissettiğim omuzları geliyor. Çok bilmiş biri, her şeyi biliyor ve bilmiş bilmiş konuşuyor. Tıptan, bitkilere, ilaçlara ve her türlü kimyasala karşı derin bir bilgisi var. Çok sıkıcı olabiliyor bazen. Buna karşın çocuksu bir masumiyeti var, henüz ruhsal devrimini gerçekleştirememiş, büyüyememiş. Hala annesinden çekiniyor ben aradığımda, şaka gibi. Onun size bu kadar tarif edebilirim artık önemi de yok zaten bu özelliklerinin.

Onu gerçekten sevdim ben, tam bir yıldır, gecemde, gündüzüm de, tüm nefesimde, tüm hücrelerimde sevdim onu. Onun sesini duyacağım zamana göre yaşadım. Geceleri onun hayaliyle uyudum, sabah onunla uyandım. Zor zamanlarımda onun omuzlarına yaslandığımı hayal ettim. Ona sevdiğimi hissettirmek için elimden geleni yaptım, çok emek verdim. Onu görmek için her fırsatı değerlendirdim. Her fırsatı. Ben onu gerçekten çok sevdim. Tenini, kokusunu, sesini, cümlelerini. Onun yanında kendimi güvende hissediyordum. İlginç bir durumdu. O ise bana ne verdi karşılığında derseniz tek hatırladığım her zaman beni kırdığı. Kırıcı sözleri. Ne zaman onun bana vakit ayırmasını istesem tek verdiği cevap “Hayır” oluyordu. Hep işi vardı, yok annesinin doktoru, yok hastalık, yok hava. Rüzgardan bile huylanırdı. Aslında bu hareketleri biraz tuhaftı. Ona hiç beni sevdiğini söylettiremedim, zaten sevmiyordu sanırım. Benim yanımdayken tedirgin oluyordu, biri görecek diye ödü kopuyordu. Üstelik ben yanındayken böyle tedirgince davranması beni çıldırtıyordu. Son zamanlarda yalan söylüyordu, hissediyordum. O beni hiç sevmedi. Hep “hayır” dedi bana, hep yordu. Son seferinde onu görmek istediğimi söyledim önce evet der gibi oldu tam bulaşacağımız gün hayır dedi. Üstelik yine yanında annesi olduğu için telefonda bile adam yerine koyup düzgün bir şekilde konuşmadı benimle. Kendimi artık değersiz hissediyordum. Onun bana hiç değer vermediği artık açıktı. Evet, inatla sürdürdüğü uyuzlukları ile onu sevme çabalarımı sonuçsuz bıraktı. Sanırım istediği buydu ve başardı. Ben artık pes ettim. Yoruldum onu sevmekten. İnsan sevmekten de yorulabiliyordu demek ki. Kazandın tebrik ederim artık “hayır”larını duymayacağım, tüm hafta sonlarını al, münasip bir şekilde sakla artık. Artık yormayacağım kendimi ben de seni sevmeye hayır diyorum artık.

Vicdanım rahat, ben onu kazanmak için bu kadar emek vermişken, yaptığı kabalıkları görmezden gelmişken bu son damla oldu. Hayat bu işte, her gün yeni bir şey çarpıyor bize. Çarpmanın etkisini sindirmeye çalışıyoruz, anlamlandırmaya çalışıyoruz. Bazen algılarımızı aşıyor bu. Yıllar sonra etkilerini, sonuçlarını fark ediyoruz. Hayat bu işte. Benim de kapattığım bir kapı. Ben gerçekten çok sevdim, tüm kalbimle sevdim, hiçbir  karşılık beklemeden olan masum bir şeydi. Ancak benim de bir sınırım var ve artık bana değer vermemesine katlanmayacağım. Beni yok saymasına, saygısızlıklarına katlanmayacağım, insan sevmekten de yorulabiliyor işte. Sevmek çok güzel bir şey, bir de karşılıklı ise harika. Umarım bana değer veren biri çıkar karşıma. Biliyorum neden bu kadar katlandım ama işte zararın neresinden dönsek kardır.

Allah yukarıda ve büyük, hiçbir kötülük karşılıksız kalmaz bilirim. O adam benim kalbimi çok kırdı. Gün gelir devran döner.

Ancak artık bir önemi yok, istemiyorum hayatımda böyle tipleri. Bana değer verenlerdir hayatımı güzelleştiren. Hayat böyle geçecek işte. Umarım bir daha böyle birine denk gelmem.

Güzel ve size değer veren insanları sevmeniz dileklerimle,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Söğüt Dalları Altında

Söğüt Dalları Altında,

Siz bilmezsiniz, benim okuduğum yerde bir söğüt ağacı vardı. Yaprakları hemen kenarındaki gölün üzerine ulaşmaya çalışırmış gibi uzanırdı. Ağacın tam altına birkaç bank koymuşlardı. Öğle arasında çayını kahveni içmek biraz kafa dinlemek harikaydı. Ben önemli problemlerimi bu ağacın altında tartardım. Gelecek olan sınav tufanını nasıl atlatacağımı, param ile nasıl ayın 8’ine kadar idare edeceğimi. Sevdiğim insanların beni kırdıklarında içime attığım göz yaşlarını hep bu ağaçla paylaştım. Kafamı yukarı kaldırdığında ince narin dallarına hayran kalırdım. Kışın bile güzeldi. Yağmurda ayrı güzel.

Hayatımda bu nedenle hep ayrı yeri olacak söğüt ağacının. Bir keresinde ağaçları tanıyan bir arkadaşım bu ağacın türünün salkım söğüt olduğunu söylemişti. Hatta bir de şiir okumuştu söğüt ağacı ile ilgili. Ne çatlak kızdı. Çok iyi anlaşırdık. Tabi iki çatlak nasıl anlaşmasın.

Az ağlamadım altında, az muhabbet etmedik sevdiğim insanlarla. Az düşünmedim yaşam hakkında. Şimdi bırakın o ağacı görmeyi şehirde nerede salkım söğüt bulabilirim bir göl kenarında bilmiyorum.

Sevgiler,

Cansu Uğur

Saçın Kerameti

Saçın Kerameti,

Saçlarımı keseli bir hafta oldu. Tüm mutsuzluklarımı eski saç modelimle birlikte arkada bırakmak, yeni bir saç modeli ile hayata kaldığı yerden devam etmek istedim. Ne de olsa hayat yeniliklerle güzelleşiyor. Bir tanecik kuaförüm Barış’ımın önerisiyle iddialı bir modele cesaret ettik. Dergideki kızıl bir hatuna çok yakışmıştı. Ben ancak saçlarımı kızıl ilk beyazlarım çıktığında yapacağım maalesef.

Hayatımdaki amaçlardan biri de kızıl bir hatun olmaktır. Yeni saç modelim ilk ortaya çıktığında “Oh my God” demişim. Bir de “I like it, I like it” demişim öyle dedi Barış’cığım. Evet, çevremdekilerin ilk tepkisi ise “Rihanna geliyor” oldu. Ünlü bir şarkıcı olan Rihanna’da bir zamanlar böyle kesmiş saçını ve etrafımdan özellikle de erkek arkadaşlardan gelen övgüler ağzımda papyon etkisi yarattı. Sürekli gülüyorum.

Asansörde insanlar sadece konuşmak için laf atıyorlar. “Bugün hava ne kadar soğuk”, “Kim bu asansörleri çağırdı”, “Siz hangi katta çalışıyorsunu”. Sadece laf olsun diye cümleler, önceleri rastladığım ancak hiç konuşmadığım insanlardan gelen iletişim çabaları. Sadece iş nedeniyle görüştüğüm bir çocuk beni çay içmeye davet edince saçın kerametine iyice inandım.

Ne saçmış be kardeşim. Ellerine sağlık Barış.

Saç kestirmekte keramet varmış,

Sevgiler,

Cansu Uğur 

Küçük Dokunuşlar

Küçük Dokunuşlar,

Basit bir ceket, saç kesimini değiştirmek, Çınaraltında yapılan bir Cumartesi kahvaltısının insanın yaşamına kattığı güzellikleri önceleri nasıl da fark edemiyordum. Önceleri haftasonları da çalışma günleriydi. Gelecek haftanın ön tampon desteği, geçmiş haftanın eksiklerinin tamamlanmasıydı. Sosyal hayatta neydi ki?

Son zamanlarda sosyal hayatın önemini daha iyi kavrar oldum. Canım arkadaşım Irmak’ın bu konudaki çabalarına minnettarım. Zaten moralimin bozuk olduğunu bilen arkadaşım beni sosyal yaşama adeta adapte etti. Hayatınızda yaşadığınız her şeyi paylaştığınız bir can dostunuz olmalı eğer yalnızsanız gerçekten çok şansızsınız. Sorunlarınız içinizde büyür büyür ve öyle bir hal alır ki içinden çıkamazsınız gözünüzün önündeki basit çözümleri bile göremez olursunuz. İstanbul’da yaşayıp da nasıl Çınaraltını bilmem. Kuleli önünden yukarı doğru nasıl hiç yürümem. Balıkçılara selam verip köprülerin güzelliğini izlemem. Neyse, Irmak Hanım bütün bu problemlerime çözüm oldu.

Deniz kenarında oturup buraya ailelerimizle ve küçük çocuklarımızla geleceğimiz günü hayal ettik. Benim bir kızım olacaktı onun bir oğlu. Çok güzel hayallerdi. Biz hepimiz mutlu olacaktık. Bizi üzün insanları hayatımızdan şutlamış, geride bırakmış olacaktık. Onun müdürü olmayacaktı hayatında, benim de beni üzen insanlar.

Irmak’ın yanında kendimi çok güvende hissediyorum. Varlığı ve beni dikkatle dinlemesi, çok az soru sorması ve en önemlisi beni yormaması. Yorulmuyorum onun yanında diğer insanlar gibi değilim. O akşam eve dönüp beni gerçekten seven dostları karşıma çıkardığı için dua ettim. Kötü ve iyi zamanlarımı paylaşabileceğim gerçek, düzgün insanlar.

Çınaraltı öyle bir yer ki isterseniz yan taraftaki tarihi börekçiden böreklerinizi alıp sadece çay siparişi vererek kahvaltınızı yapıyorsunuz, isterseniz mükellef bir kahvaltı sofrası da mevcut. Yaşlılar, çocuklar ve soğuktan hoşlanmayanlar için kapalı alanlar bile düşünülmüş. Üstelik piknik sepetini alıp, masa örtüsü, Nutella ve evdeki diğer kahvaltılıklar ile gelenler de hoş karşılanıyor burada. Çaylar koca koca tepsilerde bir gidiyor bir geliyor. Gençlerin fotoğraf makineleri, akıllı telefonları hiç susmuyor. Şık  şık şık fotoğraf çekiyorla habire. Tabii facebooka eklemek gerek anı anına. Sosyal medyada pek aktif olmasam da gençleri anlıyorum. Hayatlarını paylaşmak istiyorlar tüm dünya ile. Irmak’çığım da yakındaki delikanlıdan rica etti bir fotoğrafımızı çektirmemizi tam poz verirken bana sıkı sıkı sarıldı. Arkada Boğaziçi köprüsünün anısı olan güzel bir resimdi.

Bu kadar güzel bir boğaza sahip olup da kıymetini bilmemek ayrı bir saçmalık. Deniz kenarındaki çöpleri görünce çok üzülüyorum. Naylon poşetler, plastik şişeler, metal kutular. Nasıl bunları görüp da rahatsız olmuyorlar. Kuleli Lisesinin ihtişamlı binasına bakarken Irmak’ın lisedeki balolarda yapılan danslardan bahsetti. Kız Lisesinde okumuş olan Irmak arkadaşlarının camdan erkeklere öpücük göndermesini anlatırken ikimizde kahkahayı bastık. En önemlisi de kalp kırıklığımı dinlemesi, hiçbir yorum yapmamasıydı. Beni anladığını, anlamaya çalıştığını biliyorum. Umarım ikimizi de çok güzel günler karşılar. 10 yıl sonra çocuklarımızla aynı yerde kahvaltı yaparız sözleştiğimiz gibi.

Hayaller güzeldir,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Görgüsüzler Arasında

Görgüsüzler Arasında,

Etrafımız hainler ve içten pazarlıklı insanlar ile çevrili. Hemen insanlara saldıran yok efendim insanlar böyle veya insanlar şöyle diye ahkam kesen tiplerden olduğumu sanmayın. Ben tamamen son zamanda başımdan geçen bir olay üzerinden konuşuyorum. Daha önceden değer verdiğim sekreterimiz Ocak 2014’de bir aile dostu aracılığıyla nişanlandı. Evet, yaşı 40’ın biraz üzerinde olan bekar bir kadındı. Yaşın 40’ın üzerinde olması ve bekar olması benim için hiç problem değildi ancak çevremdeki insanlar için olaydı. Yok efendim çocuğu olacak mı, nasıl mutlu olacak mı, nasıl tanışmışlar, bu saatten sonra ne yapacak, işi bırakacak mı? Bir sürü dırdır duydum. Benim bunların hiçbiri ile ilgili problemim olmadı takii işleri aksatmaya başlayana kadar. İş saatlerinde boş ev araması, fakslaması için bir evrak verdiğimde yüzüme ters ters bakması(tabii mesai saatinde ev aramasını önlüyorum ya) onun yüzünden yapılan hatalar ve patronun tamamen onu hatası yüzünden bize çatması. Bir, iki, üç derken sabrın sonu geldi.

Kız tamamen aklını kaçırmış durumda, varsa yoksa sevgilisi, nişan yüzüğünü insanların gözüne sokmak istercesine tutması. Biliyor musunuz artık o yüzüğü görünce midem bulanıyor. Aman evlense de kurtulsak belki o zaman aklı düzelir. Her şey bir yana gün geçtikçe daha da hainleştiğini düşünüyorum. Sevgilisi ile muhabbetlerini bana anlatması ve yaptığım yorumları sanki kendi düşünmüş gibi kullanması. Kendi yetersizliklerini örtme çabası. Hani sonradan görme ile ilgili atasözleri var ya hepsini ona kullanmak istiyorum. Allah’ım akıl fikir ver.

Ben ona mutluluklar dilemiyorum artık kendi sorunlarını bize yansıttığı için, kafayı yediği için. Çok zor buldu sanırım, karakteri de yetersiz olunca böyle oldu.

Hayatta büyük konuşmamak lazım, ancak insanların nasıl değişebileceğini, gerçekte sakladıkları arzuların, isteklerin nasıl ortaya çıkabileceğini görmüş olduk sayesinde. Etrafım böyle insanlarla dolu evrak teslim ederken atar yapan kuryecimiz, yemek dağıtmaya gelen çocuklara askerlik talimi yaptıran güvenlik görevlimiz, bayan sürücü görünce coşan taksici, dolmuş şoförü. Etrafımız gerçekten büyük görgüsüzlüklerini, karakterlerindeki zayıflıkları içinde saklayan küçük insanlarla dolu. Rabbim karakterimi korumak ve güçlü olmak için bana yardım etsin.

İşlerinizi aksatmamanız dileklerimle,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Erkekler Üzerine

Erkekler Üzerine,

       Bir erkek kardeşimin olması bu insan türü hakkında küçük yaşlardan itibaren bilgi sahibi olmamı sağladı. Çocukken çokta farklı değildik. Karateye beraber giderdik, kavga ederdik, 2 yaş büyük olduğum için 10 yaşına kadar onu hep dövebilirdim. Beraber yaramazlık yapardık, hani parktaki çocuklarla kavga çıkarmıştık, salıncak sıramızı vermemek için. Üstelik evdeki tüm eşyalar ya onunda ya benim. Yeni alınan ilk çekyat benimdi. İkinci alınan onundu. Gameboyumu içini merak ettiği için parçalara ayırmış sonra toparlayamamıştı. Evdeki radyoyu da halletmişti. Birde benim civcivimi banyo yapmak için su dolu kaba batırıp çıkararak boğulmasına neden olmuştu. Çocuktu anlamıyordu işte. Az kavga etmedik bayramda elinde patlayan torpil için ömür boyu pişmanlık duyacağım Allah’tan bir şey olmadı.

     Sonra büyüdü, koca bir delikanlı oldu. Üniversite kazandı, derslerine odaklandı. Sevgilileri olmaya başladı. Kız arkadaşlarını hep anlattı bana, çocukken bir türlü anlaşamayan iki kardeş büyüdükçe iki yakın sırdaş oldu. Ancak erkeklerin özelliklerini onun sayesinde anladığımı hiç söylemedim ona. Önce bir kıza aşık oldu, kız da ona. Üstelik dünya tatlısı, tanıştığım ve çok beğendiğim biriydi. Bir süre sonra başka bir kızla tanıştı ve bu sefer ona tutuldu üstelik bir süre ikisini bir arada idare etmiş. Bunu sonradan öğrendim. Ona bunun yanlış olduğunu asla insanları kandırmaması gerektiğini anlattım evet artık birinden hoşlanmayabilirsin henüz çok gençsin duygularının değişmesi doğal. Ancak bunu o tatlı kıza söyle, başlarda üzülse de o da çok genç elbet birileri çıkar karşısına dedim. Kızlar onunla bir gelecek hayal ederken o şimdiden kendini yurtdışına atma planları yapıyor. Kendi hayatını kurma çabasında, yeni yerler görme, dünyaya açılma. Ancak kız arkadaşı ona o kadar ilgi gösteriyor ki adeta hayatının merkezinde sadece erkek kardeşim var gibi.

Böyle olunca üzülmeden edemiyorum. Neden biz kadınlar böyleyiz? Erkekler için bir anda tüm hayatımızı ortaya koyuyor ve sadece onları hayatımızın merkezine oturtuyoruz. Ben de bu kızlardan çok farklı olduğumu asla iddia etmiyorum. Bir erkek için işimizden, kariyerimizden vazgeçmeye gönüllü oluyoruz? Kadınların belki de yüzyıllardır cevabını aradığı bir soru. Sevmek vücudumuzda hangi değişiklikleri yapıyor, hangi hormonları aktif ediyor? Bu hormonları bir an önce bulup kökünü kazımamız lazım. Onlar davet ettiğimiz tiyatro etkinliğinin hangi tarihte olduğunu bile unuturken, onu görmek istediğinizde “hayır işim var” derken. Bize adam gibi vakit ayırmayıp hayatı kendi istedikleri şekilde yaşarken bize ne oluyor? Neden kendimizi üzüyoruz hep, ağlamak hiçte güzel değil.

      Büyürken farkında olmadan kafamıza yapışan “erkekler her şeyden önemlidir” reklam tabelasını niye bir türlü kaldıramıyoruz. Biliyorum bizim neslimiz için çok geç düşünsenize bu tabela ile büyüyen 6 milyon insanı nasıl değiştirebiliriz? Ancak benden sonrakilere bu tabela işlememeli sadece bunu yapsam etrafımdaki 20 kişiye bile ulaşsam kafi.

     Hiçbir şey, hiçbir erkek benim kariyerimden, mutluluğumdan, kafamın rahat olmasından önemli değil. Asla önemli olmayacak. Hayatımı canımdan bezdiren hiçbir erkeğe müsamaha veya sabır göstermeyeceğim. Bana saygı duymayan ve değer vermeyen hiçbir erkeği yanımda ne olursa olsun barındırmayacağım. Kendimce yazdığım bu yemini ömrümün sonuna kadar tutacağım.

Güzel günler sizinle olsun,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Mutlu Yıllar 2014

Mutlu Yıllar,

2013’ü de tüketmişiz farkında bile olmadan. Oysa daha dün kutluyorduk milenyumu hani insanlar kışın ortasında denize atlıyorlardı uğur getirsin diye. 2006’da dünyanın sonu gelmişti hani. Zaman hiç kimseye kulak asmadan akıllı uslu bir şekilde görevini yerine getiriyor işte. Bir yıl geçmiş, tam 3 yıldır iş yaşamındaymışım, tam 2 yıl olmuş mastera başlayalı. Sevdiğim adam ile 5. yılına girecek tanışmamız. Belime kadar olan uzun saçlarımı keseli 6 ay olmuş. Kız kardeşimin liseye başlayalı 4 ay olmuş. Zaman sessiz sessiz akmış kimselere duyurmadan. Ne zaman 25 yaşında oldum hatta 26’dan gün aldım anlamadım. Siz hissediyor musunuz zamanın akışını, ne zaman büyüdü bacak kadar olan çocuklar? Cevabını bilmek istiyorum.

Hayatta en önemli şey temel ihtiyaçlardır, önce sağlıkla başlayıp sonra barınma, beslenme ile devam eden bu ihtiyaçlar giderildikten sonra insanın mutluluk için başka bir şeye ihtiyacı olmadığını düşünürdüm.  Ancak son yıllarda yanıldığımı anladım, ruhun beslenmesi de çok büyük bir ihtiyaç. Sanatsal etkinlikler, konserler, sergiler veya yurtdışındaki farklı kültürleri görmek, farklı lezzetleri /mutfakları tatmak ve ufkunuzu açmak. Onların adetlerini öğrenmek o kadar güzel ki. Bu öyle bir şey ki, sizi saran o katı kabuğu kırdığınızı, dünyayı daha fazla anladığınızı yaşamın anlamına bir nebze yaklaştığınızı sanki yaşamın formülüne dair gizli bir sırrı paylaştığınızı hissediyorsunuz. Günlük hayatınızda uğraştığınız şeylerin basitliğini anlıyorsunuz. Mümkün olduğunca gezmek ve dünyayı görmek istiyorum, gezdikçe dünyanın ne kadar küçük olduğunu görmek istiyorum. Ruhu besleyen başka bir etkinlikte sevmektir. Karşılıksız, hiçbir şey beklemeden, sadece onun mutlu olmasını isteyerek sevmek.  Sevdiğim adamın sıcacık kucağında ısınmak, o saçlarımı okşarken, kokusu ile dolup, taşmak o kadar iyi geliyor ki bana. Onun teni, gözleri, kokusu, varlığı bile başka yapıyor beni. Gülümsemesine bayılıyorum, kelimelerine, kendine has yorumlarına. Onsuz, onunla yaşamanın benim için ne kadar zor olduğunu ona her anlatmaya çalıştığımda beni anlayamaması bazen komik geliyor. Bir kere kendi de itiraf etmişti zaten “benim kafam kalındır” demişti. Ben o kalın kafayı seviyorum. Ben onu çok seviyorum, ömrüm oldukça da seveceğim.

Çocukları seviyorum, zor zamanlarımda yanımda olan gerçek arkadaşlarımı, güvenlikçimiz Ayfer’i, kargocumuz Yasin’i. Muhasebecimiz Derin’i, hayatımda bana güzel bir örnek olan dişi aslan patronumu, iş arkadaşlarımı seviyorum. Bu yıl yanlarında çok şey öğrendim, geliştim, hayata bakış açım her gün biraz daha gelişti. 2013 yılını bu gece geride bırakacağız, anılarımızı daha tam anlayamadan yeni anılar eklemeye başlayacağız hayatımıza. Evet, yarın yeni bir yıla uyanacağız. Ne büyülü bir gece, eski yıldan yeni bir yıla geçiş, hem de bir gecede. Şu klasik seneye görüşürüz muhabbetleri hala komik geliyor bana. Yeni yıla sevdiğim adamın yanında ona sarılarak girmek güzel olurdu, ona seni seviyorum diye gece tam 12:00’de mesaj atsam mı acaba? Ondaki romantik derinlik konusunda emin olmadığım için böyle işlere girmemek gerek. Keşke o da böyle şeyleri düşünebilse, keşke tüm erkekler düşünebilse.

2014’den ne diliyorsunuz diye sorsalar önce sağlık sonra centilmen erkekleri geri istiyoruz derdim. Kadınların ruhuna hitap eden, kadınlar odaya girdiğinde ayağa kalkan, kadınlara kapı tutan, çiçek alan erkekleri geri istiyoruz. Neredelerse lütfen geri gelsinler. Hayat her şeye karşın o kadar güzel ki, tüm olumsuzluklara rağmen nefes almak, sağlıklı olmak ve sevdiklerinle birlikte hayatı paylaşmak çok güzel.

2014’ün size ve tüm sevdiklerinize mutlu anılar getirmesi dileklerimle,

Sevgiler,

Cansu Ugur

Çocuklar ve Sanat

Çocuklar ve Sanat,

Bugün Cumartesi patronumun verdiği önemle görevlerden birini yerine getiriyorum. Çok fazla iş yerinde vakit geçirdiğimi düşünen patronum fazla asosyal olduğumu kibarca ima ettikten sonra ruhumu besleyecek sosyal aktivitelere katılmamı istedi. Anish Kapoor sergisi ile işe başladım ben de. Emirgan taraflarında müthiş boğaz manzaralı bir köşk. Kocaman sütunların ortasında adam boyunda kocaman bir at heykeli. İsmi de zaten buradan geliyor “Atlı Köşk”. Giriş ücretli ancak çok pahalı değil, 8 TL’yi gözden çıkarırsanız problem yok. Bir de ulaşım sorunu var, Beşiktaş üzerinden vasıta var, özel araçla gidilmez çünkü otoparkı çok küçük. Kapıdan girince yemyeşil bir dünya karşılıyor sizi mavi selviden manolyaya, ortancalara hatta zeytin ağaçlarına kadar ayrı bir dünya. Botanik bahçe gibi. Her bitkinin ön tarafında türünü belirten tabela var. Ortancalar harika. Birde toprağa gömülmüş gibi duran kadın heykeline bayıldım ben bu bahçeden zor ayrıldım. Tepede ise artık müzeye dönüştürülmüş köşk ve ayrı bir müze binası var. Birde kocaman bir balkon ancak bu öyle bir balkon ki önünde sadece muhteşem bir deniz var, göz alabildiğince deniz. Gençler facebook’a koymak için ha bire fotoğraf çekiyor, sesi bile rahatsız edici flaşların ne o öyle “şak şak şak”.

Sonra bilet masasından biletimizi alıp Anish Kapoor sergisini gezdik. Aman Allah’ım kocaman devasa taşları nasıl da işlemiş. Neredeyse 5 metre boyunda duvardaki o tuhaf yarık bana bir yandan korkutucu bir yandan da muhteşem gözüktü. İçinde kaybolacakmışım gibi hissettiğim o derin ve parlak küreye öyle bir dalmışım ki bekçinin “platforma çıkmak yasak” diye bağırmasıyla kendime geldim. Bildiğin platformun üzerine çıkıp burnumu dayamışım heykele. Nasıl oldu anlamadım. Küçük çocuklar da vardı sergi de aileleriyle gezen. İpek adlı ufak bir şirin de benim gibi platforma çıktı eserlere bakarken ancak ona bağrılmadı hatta dokunulmadı bile. Çok tatlıydı doğrusu. Küçük bir çocuk grubu ve anneleri giriş için kayıt yaparken ufak bir kız “Anne Azra da burada onu da kayıt edin” dedi ikide bir sanki anneleri onun farkında değilmiş gibi. Acaba çocuklar bu eserlere baktığında ne düşünüyor? Anneleri sürekli çocuklara eserleri anlatıyor ancak hiç biri “Sence bu nedir?” diye sormuyor çocuklara.

Onların vereceği cevapları çok merak ediyorum. Çocuk sahibi olmak muhteşem bir şey. Onların dünyaları ve fikirleri çok orijinal. Bütün dürüstlükleri ve fikirleriyle ilham kaynağılar benim için. Sabancı müzesindeki sergileri takip etme kararı aldım. Bu tür sergileri keşfetmek ve takip etmek istiyorum, gerçekten de dünyaya bakışını etkiliyor insanın. Sahilde yaptığım yürüyüş ve muhteşem hava da günün diğer artıları arasında. Anish Kapoor gerçekten de farklı bir sanatçı. Patronuma hayatıma kattığı güzellikler için ne kadar teşekkür etsem az. Onu tanıdığım için çok mutluyum. Kendisi yaklaşık ellili yaşlarında çok tecrübeli bir kadın mühendis. Yaklaşık otuz yıldır mesleğini yapıyor. Genç bir kadın mühendis olarak benim için muhteşem bir örnek şu hayatta. Mühendis olmasına karşın hayatın bu ince yönlerini yakalayabilmesi ve bunları bize aşılaması o kadar güzel ki. Böyle insanlara ihtiyacımız var gerçekten.

Sanatın hayatınızdan eksik olmaması dileklerimle,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Hayata Dair – Benim Notlarım

Hayata Dair – Benim Notlarım

Bir yabancıya her şeyinizi anlatabilir misiniz? Bir insandan sadece bakışından yola çıkarak nefret etmek mantıklı mıdır? Birini çok sevmek, çok sevdiğini her söylediğinde karşılık görmemek sizi sevmediğinin kanıtı mıdır veya sizi istemediğinin? Hayata dair ne sorular geçiyor şuan milyonlarca insanın aklından. Asgari ücretle çalışan kargocumuz Yasin’i düşünüyorum 20 katlı plazanın her katını günde kaç defa dolanıyor acaba hangi sorular kafasında hayata dair. Hani bir kere tepesi atmıştı bir akşamüzeri ağlıyordu gencecik çocuk bizim ofise geldiğinde. “Resmen amelelik bizim yaptığımız” demişti bir müşterisi onu terslediğinde. Bekçi Nurgül her gün yemek getiren kuryeler ile savaş halinde adeta. Gelen kurye şirket adını söylemeyince nereden bulsun koskoca plazada yemek söyleyen insanı? Kuryelerin ona bağırmaya da hakkı yok tabi. Herkes kendi derdinde işte, birbirini ezerek ufakta olsa ego tatmini yaşıyorlar. Kendilerini biraz üstün göreceklerde ne olacaksa artık. Kendi yeteneksizliklerinin farkında olan insanların kendilerine tehdit olarak gördükleri yeteneklilere karşı yaptıkları ufak oyunlar ne kadar mide bulandırıcı.

Ben sadece izliyorum uzaktan dediğim gibi sadece not alıyorum. Hepimiz bu dünyaya belirli görevler için geldik. Hepimizin bir görevi var, ben biliyorum ne olduğunu benimkilerin. Görevlerimi bitirdiğimde artık gitme zamanı gelecek ve gideceğiz. Görev kelimesini biraz açmak gerekir. Kuryeci Yasin’in görevi ufak kardeşlerine bakmak, annesini kimseye muhtaç etmemek. Kardeşleri daha küçük, geçim derdinin farkında olamayacak kadar küçükler. Yasin ise 22 yaşında olgun bir adam artık. O genç bedeninde hayatın sırtına bastırdığı yüklerin izlerini okuyabilirsiniz. Nurgül bu Pazartesi 30 yaşında olacak hayattan umudunu kestiğini, insanlara artık güvenmediğini söylüyor. Her halinden evde kalacak diye korktuğu belli, toplumun evlenmeyen kadınlara dayattığı mahalle baskısına dayanamayacak kadar güçsüz bir ruh hali var, o sert duruşunun altında. Yetenekleri olmayan boş insanlar, evet onlar da lazım, her iş için birileri lazım. Hayatta herkesin bir işi olmalı elbet. Herkesin para kazanması, yaşaması gerek.

Hayatta herkes mutlaka bir kere aşık olmalı. Birini koşulsuz sevmek, onu düşündüğünde bile yüzünde beliren ufak bir gülümse dünyaya bedel. Sevmek güzel şey, bir de karşılıklı ise. Karşılıksız ise gerçekten zor, sevdiğinizi istediğinizde görememek, arayamamak en önemlisi de onun sizi arayıp, görmek istememesi. Öyle ağır geliyor ki, nefesiniz kesiliyor bazen üzüntüden.  Ben hep beni her gün arayan ve beni sevdiğini dünyaya haykıran bir adam hayal etmiştim. Çiçekler, özellikle de nergisler gönderecekti bana. Aşık olduğum adamla geçecekti ömrüm. İnsanın her istediği olmuyor işte. Biz insanlar aşık olma ve sevme niteliklerimizi de proses ettik, işledik artık. Onlar bile işlenmiş, yapay oldular tıpkı gıdalar gibi.

Sırtınızda yükleri tartabiliyor musunuz? Ne kadar yük var sırtınızda, kaç parça malzeme var? Geçim derdiniz mi var, işte çok fazla mı yoruluyorsunuz, sevdiğinizle bir gelecek olmayacak mı, aldatıldınız mı,  mahalle baskısı, ailenin baskısı, sınav korkusu, başarılı olamama, iş bulamama, el alem ne der korkusu? Bir de bunları solda sıfır bırakan sağlık problemleri var. Umarım yükleyebileceğinizden daha fazla yükleriniz yoktur sırtınızda. Araçlara fazla yük bindirince yan devrilmesi gibi, sizde devrilmiyorsunuzdur hayat karşısında. Ben ise artık yüklerimi kenara bırakıyorum, kenardan izliyorum hayatı. Seyirci olmaya karar verdim, ne de olsa bu benim kararım. Nasıl, ne zaman bilmiyorum ancak bütün yüklerimi atmaya karar verdim. Artık hiçbir şey olmayacak, hiçbir şey dokunmayacak bana. Ben istediğim gibi hafif olacağım hiçbir kimse bastıramayacak sırtıma, nefes almamı engelleyemeyecek. Nasıl? Ben de bilmiyorum ancak tek bildiğim artık sona geldiğim. Hayata dair notlarımı tamamlamam gerekiyor. Daha ne kaldı ki, Yasin ne kadar da güçlü, Nurgül nasıl da saklıyor o naif yüreğini bilmiyorum. Ben artık saklamıyorum hiçbir şeyi, ilginçtir ki korkmuyorum hiçbir şeyden. Bu benim hayatım ve ben mutlu olmak istiyorum. Nasılını bilmesem de farkına varmam gereken tek gerçek bu.

Umarım yanılmıyorumdur.

Sevgiler,

Cansu Uğur

Canım Kızım Ceren

Canım Kızım Ceren,

Masum yüzündeki şaşkın ifade ile nasıl araba sürdüğümü anlamaya çalışıyordu. Bir türlü kadınlarında araba kullanabileceğini kabul edemiyordu çünkü sadece babası araba kullanabilirdi. Komşumuzun kızı, yanımızda büyüyen, benim manevi kızım ve artık bir ilkokul öğrencisi olan bu ufaklık beni her zaman gülümsetmeyi başarıyor.

Bu haftasonunu güzel kızıma ve biricik anneanneciğime ayırmaya karar vermiştim. Canım arkadaşım Irmak’tan Kanlıca ve Beylerbeyi gezme planımızı ertelememizi rica ettim, canım dostum kırmadı beni. Anneannemi iki üç ayda bir bize ziyarete geldiğinde görebiliyorum. Çok seviyorum onu. Ben ona benziyorum sanırım. Neşeli, insanlarla kolay iletişim kurabilen, hayattan ne istediğini bilen bir kadın. Allah onu başımızdan eksik etmesin. 75 yıllık ömründe neler yaşamış, neler görmüş. Anlattıklarını anlamaya, İstanbul’un 60 yıl önceki hallerini dinlemeye bayılıyorum özellikle de gençlik yıllarında Vefa taraflarında oturan anneannemin anılarını seviyorum. Bir şişe gazozun lüks olduğu zamanları anlatıyor. Bu arada anne tarafının nasıl karışık bir soya sahip olduğunu dinliyorum. Yaklaşık yüzyıldan fazladır İstanbul’a gelmiş dedelerimin Karadenizli, Arnavut ve Arap hatunlarla evlenip nasıl bir genetik miras oluştukları çok ilginç. Aile baya karışmış ve bunları onunla sohbet sırasında öğreniyorum. Kocasına duyduğu aşkı, dedemi kaybedeli tam 33 yıl olmuşken parmağından çıkarmadığı yüzüğü bana hep ilham kaynağı olmuştur. Onunla karşılıklı yaptığımız güzel bir kahvaltı ve ardından gelen keyif kahvesinden sonra onu araba ile durağa bıraktım. Hoşça kal güzel kadın, seni seviyorum, tekrar gel çok arayı açmadan. Keşke onunla yakın otursak.

Sonra da yaklaşık iki aydır göremediğim güzel kızımı ziyarete gittim. Sarı saçları o kadar uzamış ki belini geçmiş neredeyse. Araba içinde beni görünce neredeyse çenesi düştü “Sen nasıl araba sürdün” demez mi? Ardından da “görüşmeyeli çok oldu” dedi. Kocaman insan gibi. Beni öperken özlediğini belli eden “ooohh” “ohh” gibi sesler çıkarması çok hoştu. Birtanem, güzel kızım, gözleri güzel kızım. Seni çok seviyorum.

Şansıma altı yaşındaki arkadaşı Kadir de ordaydı hani şu sürekli bahsettiği Fadime teyzesinin oğlu Kadir. Kadir de kızım gibi çok tatlı. Benim araba sürüşüme inanamayan Ceren’e dönüp “Onda ne var ki, ben 5 başımdan beri araba kullanıyorum” demesi hem beni hem de annelerini kahkaha komasına soktu.

Bunlar nasıl yaratıklar böyle? Güzel kızımın karnesi de muhteşem. Hepsi pekiyi. Aferin deyip ödül kutusunu verdim. İçindeki çikolataları şekerleri Kadir ile paylaştı mı merak ediyorum çünkü Kadir’in ilgisi vardı kutuya.

Canım kızım, sana sarılmak, seninle konuşmak bana o kadar iyi geliyor ki. İyi ki varsın, umarım benim de senin gibi zekasıyla bana meydan okuyan bir kızım olur. “Herşeyin hayırlısı” der hep büyüklerimiz. Ne kadar da doğru bir söz. Bizi mutsuz edecek şeyler hayatımıza girmesin hiçbir zaman.

Çocukların ve büyüklerin muhabbetlerinden eksik kalmamanız dileklerimle,

Sevgiler,

Cansu Uğur

Dikkat: Bisiklet Çarpabilir

Dikkat: Bisiklet Çarpabilir,

Amsterdam’ı bir cümle ile özetleyin deselerdi aynen böyle derdim. Her an bir bisikletin altında kalabilirsiniz. Gerçi bu motosiklet veya tramvay da olabilir. Neredeyse dümdüz bir şehir olan Amsterdam bu nedenle bisiklet kullanımı için uygunmuş. Bizdeki gibi devasa yokuşları yok. Bisiklet yolundaki trafik, araba yolundan fazla üstelik bisikletlerin park sorunu da ayrı bir konu. Ayrıca çok hızlı sürüyorlar. Vızır vızır geçen tramvaylara ne demeli. Şansımıza Santa Günü’ne denk gelmişiz. Noel Baba için hazırlanan zencefilli minik kurabiyeler harika. Santa’nın İspanya’da yaşadığını bilmiyordum üstelik Türkiye’den göçmüş oraya.

Şehrin dört bir yanı kanallarla çevrili. Evler masallardan fırlamış gibi her şey küçük ve düzenli bir sırada. Evlerin şekilleri peri masallarına benziyor. Bu kadar küçük yapılara bu kadar büyük camlar neden yapılır acaba? Sabahın yedisi olmasına rağmen hava aydınlanmadı hala. Waffle harika, peynirler çok ilginç. Bir sürü peynir çeşidi var. Peynirin üzerine mantar kreması gibi bir şey yapmışlar. Değişik bir lezzet. Nane yapraklarından yapılan çay çok ilginç. Santa gününde Hollanda adetlerine göre birbirlerine hediye vermek ve bu hediyeye bir şiir iliştirmek adetmiş. Ne kadar güzel değil mi, şiirsiz olmuyormuş. Anne babalar çocuklarına bu şiirler ile tavsiyede bulunur bu yılı iyi bir çocuk olarak geçirmelerini istermiş. Yoksa Santa babalarını İspanya’ya götürürmüş. Çok güzel gerçekten.

İnsanlar çok uzun burada hatta o kadar uzun ki otelin otomatik kapısı onlara göre ayarlanmış sanırım. Beni görünce açılmıyor kapı. Ya da beni göremiyor. Masalsı bir şehirde ruhumu besliyorum şuan döndüğümde korkunç bir fırtına beni bekliyor olacak. İşler yığılmış, insanlar üzerime gelmeye hazır olacak. Şimdilik ruhumu beslemeli, naneli çayın tadını çıkarmalı. Suları sunuş şekilleri bile ilginç Sürahilerin içinde dilimlenmiş limon veya portakal var. Suyu içtiğinizde hafif bir meyve aroması katıyor çok güzel.

Hollandacı’yı çözdüm sanırım. Her şeyi “ş” harfi ile okuyorlar. Sistem yerine şiştem, “undertand” yerine underştand diyorlar. Ben de böyle yapınca ilginç bir şekilde beni anlıyorlar. Evet, “ş” derseniz sorun yok. Red Light District bölgesi beni derinde etkiledi, uyuşturucunun legal olarak satıldığı kafeler, içine uyuşturucu konulan keklerin satıldığı dükkanlar ve vitrinler dans eden kadınlar. İnsanın hayal gücünü zorluyor.

Her şeye karşın güzel bir şehir, bisikletlere, motorsikletlere ve tramvaylara karşın kendini korumuş bir masal dünyası burası. Van Gogh eserlerini görmeden ayrılmamalı Vandelpark, Central Station ayrı güzel. Mutlaka farklı restoranlara uğranmalı, peynirlerinin tatları keşfedilmeli vakit varsa yel değirmenlerine bakılmalı.

Sevgiler,

Cansu Ugur

Trafik Görgü Kuralları

Trafik Görgü Kuralları,

Kural bir; Sakın daracık tek yönlü yolda, arkadan gelip öndeki aracı özellikle de trafik varsa geçmeye çalışmayınız. Geçtikten sonra da aynaya bakıp çiftetelli oynamayınız zira has arkadaşım teknikerimiz Ercan’ın yapacağı gibi önünüze kırıp, el frenini çekip, sizi orda bir temiz dövüp şimdi oyna diyen Ercan gibi agresif tiplere denk gelebilirsiniz.

Kural 2; Sebep ne olursa olsun, cep telefonu ile konuşurken sol şeritleri kullanmayınız, araç sağa sola savrulur ve direksiyonu tek elle kontrol edemeyince kocaman otobüsler üstünüze kırıp, sizi hafifçe sarsabilir. En az bir kere şahit olduğum gibi.

Kural 3; Yaya geçidi süs olarak yapılmamıştır. Yerdeki çizgilerin bir anlamı vardır, yaya geçitlerinde yavaşlamalı ve önceliği karşıdan karşıya geçmeye çalışan insanlara vermelisiniz. Kavşaklara yaklaşırken yavaşlamak gerekir, hızla kavşağa dalıp iki şeridi kullanma hakkınız yoktur.

Kural 4; Kadınlara karşı her zaman trafikte centilmen olunmalı, camı açıp da kadının araba sürüşü hakkındaki yorumları bağırarak aktarmak yerine kendine saklamalı. Zira kadınlar erkeklerin üslubu ve camdan fırlattığı çöpleri Alo Trafik hattını arayarak nasıl rapor ediyorsa aynı şeyi onlar da yapmalı.

Kural 5; Çok fazla egzoz gazı çıkıyorsa(siyah duman vs.) Alo Trafik aranarak rapor edilmeli, fren lambaları çalışmıyorsa, gece farları yanmıyorsa veya hayatınızı tehlikeye düşüren durumlara sizi sokuyorsa en azından rapor edilmeli plaka.

Kural 6, Araçlara kamera sistemi kurma imkanınız var ise mutlaka kurunuz, bu şekilde trafikteki beyaz yakalı magandaların koca araçları ile üstünüze nasıl kırdığını ve sonrasındaki sırıtışlarını kayıt altına alabilirsiniz. Ben fotoğraf çekmeye çalışıyorum.

Kural 7, Her şeyden önemlisi araçların kontrolleri, tekerlerin durumu sürekli kontrol edilmelidir. Ambulans gibi acil durum araçlarına her zaman yol verilmeli, fırsatçılık yapıp arkasına takılmamalıyız. Emniyet şeridinde telefonla konuştuktan sonra küt diye yola dalınmaz.

Kural 8; Otobanlarda yol ortasında tekerlek, yaralı hayvan görürseniz bu gibi durumları mutlaka raporlayın. Bir canlının hayatını kurtarmış olmak güzel bir duygudur. Sakın yol ortasında kendiniz durup müdahale etmeyin hızlı sürücülerin kaza yapmasına sebep olabilirsiniz.

Kural 9; Temizlik önemli bir kavramdır, bir insanın temizliği sadece evinin, kıyafetlerinin veya kişisel temizliği ile ölçülmez. Çevresini nasıl bıraktığı, kullandığı otobanı, ofisi, restorantı nasıl kullandığı ile ölçülür. Camı açıp bırakılan poşetlerin zararı sadece arkadan gelen araçlara değildir. Dışardan kendinize bakın.

Kural 10; unutmayın yollar da adam öldürür öyle kavşaklar, öyle yokuşlar var ki mükemmel bir sürücü de olsanız sizi zorda bırakır. Lütfen bu yolları şikayet edin, mühendisliği, hesabı kitabı düzgün yapılmayan yollar, yaya geçitleri yüzünden insan hayatlarını kaybetmek zorunda değiliz.

Güvenli sürüşler ve mutlu bir ruh sağlığı dilerim,

Saygılarımla,

Cansu Uğur

Notting Hill’de Bir Şey Yok

Notting Hill’de Bir Şey Yok,

Biraz İngilizce biliyorsanız yaptığım ironiyi anlayabilirsiniz herhalde. Tam üç gündür Londra’nın “yellow circle” da yer alan istasyonlarından birinin yakınında Notting Hill’deyim.  Neredeyse tabut kadar bir odaya dünyanın parasını saymak içimi yaksa da ulaşım için iyi bir yer. Üstelik Londra otel fiyatları el yakıyor, bu ne canım böyle! Üstelik kahvaltı bile vermiyorlar. Asansör’de maksimum bir kişi ve bagajı yazısını görünce iyice sinirlendim. Ne demek maksimum bir kişi? İş nedeniyle yaklaşık bir hafta buralarda olacağım. Londra’ya ilk indiğimde yanımda oturan kocaman adamdan dolayı şehri göremediğime üzülmüştüm. Ancak görülecek şeylerin çoğu o bölgede yer almadığı için problem değilmiş. Londra metrosunun(tube) haritasını hemencecik alıp, çözmeye çalıştım. Evet, ilk başlarda biraz karışık gelse de muhteşem bir sistem yapmışlar. Central line, Circle Line, Piccadily, Victoria, Northern Line. Evet, işin özü bu kadar yani hangi “line”da olduğunu ve nereye gideceğini biliyorsan ve elinde de bir harita varsa kaybolman imkansız. Tabii ben iki kere yanlış trene bindim.  Hafta sonu beni gezdirecek arkadaşımın önemli bir aile işi çıkınca Cumartesi erkenden yola çıktım, ilk durağım Natural History Museum, ardından Science Museum ve en son da Victoria&Albert Museum oldu.  Bu müzelerin her biri için ayrı bir yazı gerekir ancak ben History Museum’daki fossillere, dinazorlara bayıldım adeta bir de üst kattaki devasa ağaç fosiline. Albert&Victoria müzesinin Rönesans kısmına gitmeniz sizi eski zamanlara götürecek. 10 metre civarındaki yapıları İtalya’dan nasıl söküp getirdiklerini aklım almadı hala. Pek çok sanat öğrencisinin eserlerin karşında ellerinde kara kalem çalıştıklarını gördüm. Ne kadar muhteşem, bu şahane yapıtlara birebir bakarak çalışmak. Science Müzesi ise tam mühendislere göre ilk buharlı makineleri, ilk araba modellerini, uzaya fırlatılan Apollo uzay aracının parçalarını görebilirsiniz. Buharlı trenlerde muhteşemdi.

Sürekli övdükleri “fish&chips”in sadece chips kısmını beğendim. Ziyaret ettiğim bir Meksika restorantıyla Meksika yemeklerine vuruldum. Acaba İstanbul’da taco bulabilir miyim? Gidince aramalı. İngiliz kahvaltısında yumurtayı kızartma şekilleri, manta ve dometesler harika. Domatesi kızartıp üstüne öyle baharatlar ekliyorlar ki muhteşem. Samosa Hint ürünü mü acaba hep Hintliler satıyor. Sebzeli olanı harika. Tate Modern tam bizim patrona göre her bölümde ayrı bir sanatçının eseri var, her katta ayrı bir sergi var. Thames Nehri’ni sadece insanların kullandığı bir köprü ile gelip St. Paul Katedralinin ihtişamına kapıldım. Nasıl bir yapı bu, devasa sütunların arasında göz alıcı pencereler ve kocaman görkemli bir saat. Trafalgar Meydanı harika. Burada şov yapan kişiler çok ilginçti. Kendini metal rengine boyamış ve maskeler takmış adamların gösterileri harikaydı. Parlamento Binası, Big Ben, London Eye ile devam eden yolcuğum sırasındaki en görkemli yerlerden biri Westminster Abbey dedikleri binaydı. Bahçesi ayrı bir dünya, karşıdan baktığınızda sizi büyüleyen devasa yuvarlak penceresi ayrı bir dünya. Buraya gelmeden önce Horse Guards Parade’ye tanık olmak gerçekten güzeldi. At Muhafızlarının yaptığı bu törende görkemli bir bando ekibi bir heykelin önüne yürüyüp burada tören yapıyor, ekibi izleyen elinde şemşiye bulunan İngiliz centilmenleri çok hoştu. Buckingham Palace ve karşısında Green Park harika. Kapıdaki muhafızlara yakından baktım. Hyde Park’taki sincaplar ile oynayarak gezimi sonlandırdım. Mojito, samosa ve Meksika yemekleri ile tanıştığıma memnunum. Portebello yolundaki bit pazarına mutlaka uğramanızı tavsiye ederim. Boots’lardan kozmetik alış verişi yapmak her kadının hakkıdır. İş nedeniyle Manchester’a geçmem gerektiği için Londra’ya veda etme varkti.

Tekrar görüşmek dileğiyle Londra,

Sevgiler,

Cansu Ugur

Kurallar Ülkesi Almanya

Kurallar Ülkesi Almanya

“Sie sind online” yazısını gördüğüme ne kadar sevindiğimi anlatamam. Tam 3 gündür Frankfurt’tayım, iş nedeniyle gelmiş olduğum bu küçük kasabadan ayrılıp havaalanına gelmeyi başarabildik. 4 yıldızlı oteldeki internetin kalitesini gördükten sonra havaalanında durum nasıl olacak diye merak ederken “çevrim içi(sie sind online)” yazısını görünce rahatlıyorum. Otelden kat be kat hızlı olması da ayrı güzel. 3 günlük iş toplantılarından arta kalan zamanlarda bol bol gezmeye bu küçük şehri tanımaya çalıştım. Yan yana dizilmiş üçgen ve kare kutular gibi duran evleri, sonbaharın getirdiği sarı, turuncu ve kırmızıya çalan rengarenk güzellikler ile bütünleşen Maine nehrine hayran kalarak ayrılıyorum bu şehirden. Nehir kenarında yeşillikler içindeki parkta yaptığım yürüyüşleri çok özleyeceğim. Yaklaşık 20 çeşit birayı hepsinden birer bardak içerek tatmaya çalışan iş arkadaşlarımın 8. bardaktan sonraki kahkahalarını keşke kameraya alabilseydim. Barmen bira isimlerini saymaya başlayınca barmeni susturup “lütfen en sağdakinden başlayalım, sırayla alırız” demelerini unutmayacağım.

Şehir planlaması, yeşil alanların yaşam alanlarında çok önemli yer tutmasının yanında atık yönetimi ile ilgili yaptıklarından çok etkilendim. “Bioenergy” üzerine ders almış biri olarak evlerin kapılarının önünde 6 çeşit farklı renklerde atık kutusu görmek, kaldığımız otelde her hangi bir atığın nereye atılacağının bu kadar açık bir şekilde tarif edilmesi, medeniyet kavramını bir kez daha aklıma getirdi. Özellikle trafik kurallarına muhteşem bir uyum vardı. Türkiye’de yaya geçidinde karşıdan karşıya geçen insanlara yol verince arkadaki araçların korna çalmasına alışkın biri olarak, arabaların burada durup benim geçmemi beklemesi tuhafıma gitti doğrusu. Alman yemeklerine bayılıyorum, havuç, karnabahar çorbaları, patatesi bin bir çeşitte panelemeleri ve en önemlisi de bizimkilerin sevdiği devasa bardaklarda biralar. Bira seven biri olmasam da görsel olarak çok hoş duruyor. October Festival için 1 yıl önceden rezervasyon yapmaları gerektiğini öğrenince bizimkilerin suratları asıldı. Tatlıları da unutmamak gerek, çikolatalar muhteşem. İyi ki Almanya’da yaşamıyorum. Çikolataya zaafı olan biri olarak erkenden diyabet ve obez olurdum kesin.

Almanlar ile konuştuğumda kendi ülkelerinden memnun olmadıklarını görünce şaşırdım doğrusu. Hükümetin herkese neyi, nasıl yapacağını söylemesi, hayatlarına bu kadar müdahale edilmesi hoşlarına gitmiyor. Mesela yeni çıkan bir düzenleme ile bisiklet sürenlerin kask takması zorunlu olmuş, bisiklet sürüyorsan takman gerekiyormuş. Bu düzenleme her sabah bisiklet süren Micheal’ın pek hoşuna gitmemiş hatta baya bir kızdırmış onu. Taksilerin çoğunun markası Mercedes bizimkiler                 “Almanya’nın Tofaşı” diye dalga geçseler de etrafta bu kadar modern araba görmek gerçekten ilginç. Kuralları seven biri olarak benim hoşuma giden bu sınırlar Almanları çileden çıkarabiliyor.

Geri dönüşüme verdikleri önemi ne kadar takdir etsem az kalır. Otellerdeki hemen hemen her atık geri dönüşüm işlemine dahil edilmiş durumda. Havaalanındaki otomatik check in makineleri, her şeyin programa, saatine göre işlemesi, teknoloji ile bu kadar iç içe olmaları çok güzel. Evlerin maksimum iki katlı olması, göz alabildiğince uzanan yeşil alanların sonbahar ile aldığı renkler tıpkı tablo manzaraları gibi. Gırtlaktan gelen Alman lisanını sebebini bilmesem de seviyorum. Almanca çok iyi bilmesem de elimden geldiğince kullanmaya çalışıyorum. İngilizce biliyor çoğu zaten.

Uçağımın kalkmasına 20 dk kaldı, “boarding” başlayacak birazdan. İlk fırsatta tekrar görüşmek dileğiyle Almanya!

Sevgiler,

Cansu Uğur